Faza druga: Rozdział XII

Rozdział chciałam zadedykować: Mai, Claudynie, Lenii Offic, Gabrieli Sadowskiej, Sofii Styles, Niall4ever, Sierrze Z., Lou ise, Anonimkom
Pomogłyście mi stworzyć ten rozdział, dziękuję.

muzyka #1

18 sierpnia 2012

Stoisz na scenie. 

Wydaje ci się, że serce zaraz wyskoczy ci z piersi.

Odliczasz sekundy. 

Czekanie staje się nieznośne.

Ostre światła reflektorów oślepiają cię. 

Wreszcie.

Słyszysz krzyki i wrzaski. 

To wszystko dla ciebie. 

Spełniasz marzenia miliona osób. 

W tym swoje. 

Bo śpiewasz.

Bo robisz to co kochasz.

Jesteś szczęśliwy.

Czujesz odurzenie.

Endorfiny dostają się do twojego krwiobiegu i uderzają do głowy. 

Euforia.

Tęskniłem za tym.

***

   Koncert zaczyna się o dwudziestej. Sierra spogląda na zegarek. Dziewiętnasta. Miała tam być pół godziny temu. Chce się jeszcze zobaczyć z Harry'm.

- Można by szybciej? - pyta zniecierpliwiona.

- Panienko, gdyby panienka zechciała zauważyć, stoimy w korku. - odpowiada uprzejmym i opanowanym głosem Taddeuss. Ojciec uparł się, aby ich prywatny kierowca odwiózł ją na koncert.

   Jakby nie było taksówek.

   Dziewczyna stuka nerwowo w szybę i wdycha zapach skórzanych obić foteli. Aby zabić czas, postanawia upewnić się, że wygląda należycie. Wygrzebuje lusterko z czarnego kuferka. Okay. Biały, koronkowy sweterek odnaleziony na dnie szafy, pamiętający jeszcze czasy młodości jej mamy, czarne spodenki z wysokim stanem. Czarne, znoszone conversy także prezentują się dobrze.

   Jej telefon drga.

From: H.

Gdzie jesteś? Nie mogę się doczekać, żeby cię zobaczyć. Potrzebuję buziaka na szczęście x

   Robi jej się gorąco. Czy się stresuje?

   Bardzo.

   Stresują się tym, że oficjalnie pozna wszystkich chłopaków. I tą ważną osobę Harry'ego. W brzuchu czuje ścisk. Powiększa się, kiedy korek zwalnia, a samochód wreszcie rusza.

***

- Jesteś Sierra, prawda? - pyta jakaś kobieta, ściskająca wściekło różową podkładkę z grubym plikiem kartek, przy okazji poprawiając mikrofon przyczepiony do jej głowy. Dziewczyna kiwa głową. 

- Anna. Techniczna - Sierra ściska jej rękę. Nawet nie orientuje się, kiedy Anna zaczyna ciągnąć ją przed siebie. Prowadzi ją do dużego pomieszczenia z pomarańczowymi ścianami. Wszędzie kręci się pełno ludzi. 

- Kieruj się do garderoby - wskazuje na krótki korytarz. - Pan Styles już na ciebie czeka. 

   Posyła jej oczko i zostawia na środku pokoju. 

   Pan Styles. Nieźle.  

- Sierra! - Dziewczyna odwraca się gwałtownie, próbując zlokalizować źródło dźwięku. - Tutaj!

   Na jej twarzy pojawia się słaby uśmiech. Zauważa Zayna siedzącego na kanapie w towarzystwie jakiegoś chłopaka. Mruży oczy i rozpoznaje w nim Liama. Liama Payne. Jedynego członka One Direction który nie został jej osobiście przedstawiony. 

   Cholera, ona to ma dobrze. 

   Chłopak prezentuje się o wiele lepiej na żywo, niż w telewizji czy w kolorowych plotkarskich pisemkach. 

   Zayn zachęcająco macha ręką w jej stronę. 

   No dalej. Ogarnij się. 

- Cześć. - mówi ze słabym uśmiechem. 

- Hej. Liam. - Chłopak pochyla się i wyciąga rękę w jej stronę. Uścisk ma ciepły i mocny. Identycznie jak wyraz twarzy. 

- Sierra. 

- Wiem. - Posyła jej uśmiech. Robią mu się przy tym urocze zmarszczki wokół oczu i ust. 

- I jak, stresujesz się? - pyta Zayn. 

- Ja? - Sierra rozluźnia się odrobinę. - To nie ja występuję przed kilku milionowym tłumem. 

- Ach, wiesz, to dla nas - gwiazd - normalka. - Louis pojawia się znikąd i rzuca na kanapę.

- Jaaasne. 

- Dziewczyno, radzę ci się pośpieszyć, bo Harry zaraz dostanie pierdolca sam w tej garderobie. - Wszyscy wybuchają śmiechem, a Sierra czerwieni się odrobinę. 

- No już, zmiataj. - mówi Liam. 

   Dziewczyna życzy chłopcom powodzenia i kieruje się krótkim korytarzem do drzwi, które wskazała jej Anna. Podnosi rękę do klamki, kiedy do jej uszu dochodzą dwa głosy.

   Męski i kobiecy.

   Zamiera w bezruchu.

   Czyżby Harry...?

   Nagle drzwi otwierają się. Pojawia się w nich kobieta z wyraźną miną zaskoczenia. Sierra mruga kilkakrotnie na widok jej białych włosów i mocnego makijażu.

- O hej. Jestem Louise, ale mów mi Lou. - mówi kobieta i ściska jej rękę. 

- Sierra. - mamrocze

- Tak, wiem. - uśmiecha się do niej szeroko. Cholera, czy wszyscy w tym budynku wiedzą jak ma na imię? - To ja wam nie przeszkadzam. - Zerka jeszcze do pomieszczenia, po czym prędko się ulatnia. 

- No witam spóźnialską. - No i siedzi tam. Rozwalony na krześle, tak jak rozwalony potrafi być tylko facet, na przeciw bardzo męskiej zresztą toaletki, pokrytej licznymi kosmetykami i przyborami do modelowania włosów.

- Korki. 

- Jasne. 

   Nie czekając ani chwili dłużej, dziewczyna siada na niego okrakiem i owija ręce wokół jego szyi.

- Uważaj, bo zepsujesz fryzurę. - Sierra przewraca oczami.

- Ale jesteś męski. Kto to był?

- Ona? To Lou. Nasza makijażystka. Zajebista babka. 

- Och, nie wątpię. 

- Sierro. Ona ma 29 lat. I narzeczonego. I dziecko.

- Lubisz starsze. 

- Jak widać, młodsze też mi pasują. - składa pocałunek na linii jej szczęki. 

- No nie wiem, nie wiem. - Chłopak wzdycha, a Sierra chichocze cichutko. 

- Jak się czujesz po wczorajszym? Rano tak szybko uciekłaś. Czemu mnie nie obudziłaś? Odwiózłbym cię. - odgarnia zagubiony kosmyk z jej twarzy. 

- Tata do mnie dzwonił. Powiedziałam mu, że śpię u Mallory. A nie budziłam cię, bo wiedziałam, że masz ciężki dzień. Ale wiesz co? Mogłeś uprzedzić, że gadasz przez sen. - chichocze. 

- Tak? To co takiego ciekawego ci opowiadałem? - Temperatura wokół nich jakby nagle podnosi się kilka stopni, kiedy Harry zsuwa ręce na jej tyłek i zaciskając dłonie, przyciąga ją do siebie jeszcze bliżej. 

- Streszczałeś mi fabuły pornoli, które ostatnio oglądałeś.

- To pornole mają fabułę? - Gorąco. 

- Słabe te pornole oglądasz.

- Och, możesz mi w takim razie jakieś polecić? - Duszno jak w piekle. 

   Ich usta prawie się stykają, oddechy owijają spierzchłe wargi... gdy nagle klamka porusza się, a do środka wpadają chłopcy, wrzeszcząc i okładając się pięściami. 

   Dziecinada. 

- Harry, Paul mówi, że jeżeli zaraz nie ruszysz du... - zaczyna Louis. Na ich widok wszyscy cichną i wlepiają wzrok w dwójkę wkurzonych nastolatków. Harry wzdycha ciężko, a Sierra chowa twarz w zagłębieniu jego mostka klnąc pod nosem. - Doooobra chłopcy, ogłaszam odwrót. Ale wiesz, radziłbym ci się pośpie...

- Spierdalaj Lou. 

- Już mnie nie ma! - krzyczy wściubiając nos przez szparę w drzwiach. 

- Muszę iść. - mówi, kiedy drewniana powłoka zatrzaskuje się. Dziewczyna wydyma wargę, na co Harry pośpiesznie łapie ją w zęby i przyciąga do siebie.

- Hej! - śmieje się dziewczyna. Całuje ją przelotnie, składając niemą obietnicę zapewniającą o tym, że to jeszcze nie koniec, po czym wstaje i stawia ją na ziemi. 

   Splatają ze sobą dłonie i wychodzą z garderoby. Zatrzymują się przed jakimiś olbrzymimi metalowymi drzwiami. 

- Ja idę tam - Wskazuje wąski korytarz. - Za drzwiami są wszyscy. - Sierra kiwa głową i pozwala Harry'emu puścić swoją dłoń i szybkim krokiem ruszyć przed siebie. 

   Nagle coś jej się przypomina. 

- Hej! A ten buziak na szczęście? - woła ze śmiechem. Spodziewa się, że Harry odwróci się i pośle jej buziaka w powietrzu. 

   Och, panno Cortier, jak panienka słabo go zna...

   Harry momentalnie zmienia kierunek i nie czekając, podbiega do dziewczyny. 

- Pieprzyć Paula. - warczy i popycha ją na ścianę. Przykuwa ją do zimnej powłoki biodrami, a ręce wsuwa we włosy, niszcząc misternie plecione warkoczyki okalające jej jasne czoło. Sprawia jej to niemalże ból.

   Z ust Sierry przypadkowo wyrywa się cichy jęk, co jeszcze bardziej nakręca Styles'a. Nie czekając na pozwolenie, wsuwa język między jej miękkie wargi i zaczyna penetrować wnętrze jej ust. 

   Czuje się... bezbronna.

   I chyba najgorsze jest to, że ani trochę jej to nie przeszkadza. 

- Naprawdę... muszę... już... iść... - dyszy jej do ucha.

   I zostawia ją tam, pozwalając aby w ciszy doszła do siebie, osuwając się wzdłuż ściany.

   Nie jest pewna, czy będzie zdolna skupić się na koncercie. 

***

   Lekko zagubiona, lecz niemożliwie zaciekawiona Sierra otwiera ciężkie drzwi. Duża ilość sylwetek majaczy w półmroku. Gdzieniegdzie przeplatają się postaci wyglądające na obsługę techniczną, lecz w większości są to zwykli obywatele. 

   Sierra rozgląda się. Jest za kulisami. Gdyby zmusiła nogi do przejścia kilku metrów do przodu, napotkałaby metalową barierkę z widokiem na scenę i - jak się spodziewała - ogromnym tłumem rozwrzeszczanych dziewczyn. 

   I tak jest tu straszliwie głośno. 

   Czuje ciężar dłoni na ramieniu. Odwraca głowę. 

- Idziesz? Zaraz zaczynają. - Sprawcą tego ciężaru okazuje się Lou, jak to ujął Harry - "zajebista babka". Sierra przygląda jej się uważniej. Zdecydowanie nie wygląda na matkę. Szopę białawych włosów spięła w wysoki kok, zostawiając jedynie kilka pasm, okalających jej promienną twarz, w większości ukrytą za czarnym makijażem. Skojarzenie które przychodzi na myśl Sierrze to Radosna Panda. 

   Ma na sobie zwykłe jeansy i luźną koszulkę z logiem Queen. Sierra mogłaby przysiąc, że widziała podobną przewieszoną przez oparcie krzesła w apartamencie Harry'ego...

- Jasne. - Pomimo, że Lou sprawia wrażenie miłej osoby, Sierra czuje się trochę nieswojo w jej towarzystwie. 

   Lou zsuwa rękę na plecy dziewczyny i delikatnie popycha ją w stronę balustrady. Sierra zaciska wilgotne dłonie na metalowej rurce i wychyla się lekko. 

   Nie myliła się - jest tam od groma dziewczyn. 

   Chłopcy są już na scenie. Sierra nie może powstrzymać się od uśmiechu, patrząc na gromadkę dorosłych już mężczyzn, skaczących i biegających po scenie jak małe dzieci. 

   Dziewczyna uświadamia sobie, że chyba naprawdę to kochają. 

- Too... jak długo jesteś już z Harry'm? - pyta wprost do jej ucha Lou, zagłuszana przez głośną muzykę. 

   Cóż, jest bardzo bezpośrednia. Sierra miesza się odrobinę. 

- Em, tak naprawdę to nie jesteśmy razem. - Czuje, że na jej policzki wita szkarłat. Cóż mogła powiedzieć?    Wcześniej się nad tym nie zastanawiała, ale faktycznie, żadne z nich oficjalnie nie potwierdziło, że są prawdziwą parą. 

- Rozumiem. - mówi i kiwa głową, wlepiając wzrok w chłopców szalejących przy dźwiękach muzyki. - Po co ja się staram, układając im te fryzury, jeżeli za chwilę ci wariaci i tak je rozwalą? - pyta i najwyraźniej nie czekając na odpowiedź, wdycha ciężko. Na usta Sierry wkrada się delikatny uśmiech. 

- Jak długo znasz Harry'ego? - pyta, mając nadzieję na jakieś ploteczki na temat jego przeszłości.

- Och, od czasów xFactora. - uśmiecha się Lou. - Przyjaźnimy się. Nasze relacje ostatnio trochę się popsuły, ale ostro nad tym pracujemy. - Sierra chrząka i zaciska usta w wąską linię. 

   Chwila mija, kiedy Lou orientuję się co właśnie powiedziała i uderza ręką w czoło. 

- O matko, przepraszam cię! Ale to musiało zabrzmieć. - mówi płaczliwym tonem. - Tak już mam. Najpierw mielę tym przeklętym ozorem, a potem dopiero się nad tym zastanawiam. To nie tak, wiesz - mam chłopaka i córeczkę, a Harry jest naprawdę równym gościem. Lux traktuje go jak wujka. - śpieszy się z wyjaśnieniami kobieta. 

- Nic się nie stało. - Sierra śmieje się cicho. Lou zaczyna coraz bardziej przypadać jej do gustu. 

   Po kilku piosenkach i wygłupach, obydwie paplają jak najęte na temat facetów. Louise skarży się na Toma, jej narzeczonego i jego manii zostawiania bielizny gdzie popadnie, a Sierra na to, że nie może znieść, gdy Harry jedząc, mlaska jak najęty. 

   W sumie, miło sobie tak ponarzekać.

- Chcesz coś do picia? - pyta Lou, wskazując na ogromny szwedzki stół, wypełniony różnorakim jedzeniem i piciem. Dziwne, że Sierra nie zauważyła go wcześniej. 

- Chętnie. 

   Kiedy Lou odchodzi, Sierra postanawia odnaleźć wzrokiem Harry'ego. Udaje jej się to bez problemu. Chłopak biega po scenie przybliżając mikrofon do tłumu. Sierra chichocze, kiedy Harry ma bliskie starcie z dymem scenicznym. (Sorry, że się wtrącam, ale jak chcecie zobaczyć jak Harry walczy z dymem, wejdźcie 1 2 3 4 5, hahahah)

- Lubię tę piosenkę. - Sierra podnosi wzrok. Jakiś chłopak zajmuje miejsce Lou przy barierce, zaraz koło dziewczyny. 

- Ja też. - odpowiada z uśmiechem i wraca do obserwowania Harry'ego. 

- Jestem Matt. Matt Selley. A ty? Nie widziałem Cię tu wcześniej, a raczej nie wyglądasz na krewną chłopaków. - Alleluja! Pierwszy człowiek w tym budynku, który nie ma kompletnego pojęcia kim jest Sierra! Jaka miła odmiana. 

- Sierra Cortier. - wysuwa rękę i podnosi wzrok. Chłopak jest bardzo wysoki, ale też nie brakuje mu uroku. Sprawia wrażenie słodkiego blondynka i chyba właśnie taki jest. 

- Więc Sierro, może masz ochotę się czegoś napić? - pyta i przeczesuje rękami postawione na sztorc włosy. Wydają się miękkie w dotyku. Ma ochotę uklepać mu te sterczące kosmyki. 

- W sumie Lou powinna się zaraz zjawić z moją colą, ale dzięki. - mówi odwracając się w stronę stolika. Chce już wzrokiem szukać kobiety, lecz jej uwagę przykuwa postać w kącie pomieszczenia. Wysoka, szczupła dziewczyna, z długimi kręconymi włosami, nachylona nad telefonem. Sierra czuje ukłucie zazdrości. Czemu ona nie ma takiej idealnej figury? 

- Kto to? - pyta Matta i wskazuje na dziewczynę.

   Boże, ile by oddała za te czarne szorty i buty. Dziewczyna sprawia wrażenie idealnej, choć Sierra nie widziała nawet jej twarzy. 

   Matt krzywi się prawie niezauważalnie. 

- To Eleanor. Nawet nie podchodź. Gryzie. - śmieje się cicho. 

- Aż tak źle? - dziewczyna uśmiecha się. - Kim ona w ogóle jest? 

- Oprócz tego, że chodzi z Louisem, z tego co wiem, to nikim specjalnym. - wzrusza ramionami. 

- Lou ma dziewczynę? - pyta autentycznie zaskoczona. Harry nic jej nie wspominał. 

- Selley! Odsuń się od niej albo nie ręczę za siebie! - Koło nich pojawia się Louise ściskająca w dłoniach dwa kubeczki zimnej coli. 

   Matt unosi ręce w górę. 

- Łapki trzymam blisko Teasdale, nie ma co spinać. - uśmiecha się szelmowsko i posyła Sierrze oczko. Dziewczyna uśmiecha się. 

- Bez kitów, Matty. No już, zmiataj mi stąd. - Chłopak niezauważalnie wsuwa jej jakąś karteczkę w dłoń. Sierra zaskoczona zaciska palce i spogląda w górę, ale po blondynie nie ma już ani śladu. Wsuwa karteczkę do kieszeni. Zajmie się nią później. - Ech, widzę, że poznałaś już Matta. A zostawiłam cię ledwo na pięć minut! - mówi Lou. 

- Jest całkiem miły. - wzrusza ramionami Sierra i zasysa neonową rurkę z chłodnym płynem. Cholera, nawet nie zauważyła, że tak bardzo chciało jej się pić. 

- To jego kuzyn. - mówi Lou. 

- Kogo? 

- Harry'ego! Nie mów, że nie zauważyłaś. Są jak dwie krople wody. - Och, to dlatego te zielone ślepka wyglądały jej znajomo. - Zresztą, Harry zabije mnie, jak się dowie. 

- Co? Czemu? - Sierra marszczy brwi. Lou zakrywa sobie dłonią usta.

- Papla ze mnie. Wybacz. Nie ważne. 

- Lou? - Sierra unosi brew i mrozi ją wzrokiem. Stara się naśladować jej matkę. W dzieciństwie tak właśnie patrzyła na małą Sierrę, kiedy ta coś przeskrobała. Niemiłosiernie wzbudzało to poczucie winy. 

Najwidoczniej jej się to udało, ponieważ Lou wzdycha głęboko. 

- Kazał mi mieć na Ciebie oko i nie pozwalać zbliżać się nikomu. Cholera, ale jestem beznadziejna. 

    Sierra mimowolnie ściska kubek z napojem, oblewając najpewniej rząd fanek zaraz pod nimi. Mimowolnie na jej twarzy pojawiają się purpurowe wypieki. 

_________________________________________________________________________________

   Na wstępie mówię - Nie mam nic do Eleanor! Wręcz ją uwielbiam :) Jej postać została wykreowana na potrzeby opowiadania. 

   Po drugie, mam nadzieję, że uśmiechnęliście się na widok Harry'ego walczącego z dymem, hahaha. 

   Zauważmy, że akcja dzieje się dwa tygodnie od ostatniego rozdziału, więc dla pewności mówię wam, że to o czym rozmawiają nasze gołąbeczki nie ma się do wydarzeń z poprzedniego rozdziału. 

   Wybaczcie, jeżeli liczyliście na coś pikantnego. Nie miałam weny do takiego opisu, a nie chciałam wam tu napisać taniego pornola. Dajcie mi czas, a jeszcze was zaskoczę, obiecuję! 

   Rozdział stosunkowo nudny, ale następny powinien być ciekawszy - zobaczymy co da się zrobić. 

   Piszcie mi o błędach! To bardzo ważne!
   I dziękuję, za komentarze pod ostatnim postem. Zmotywowały mnie do działania i zaprzestania bezsensownych narzekań! (Jeżeli jest jakiś błąd w dedykacji - link albo odmiana, piszcie w komentarzach)

UWAGA UWAGA! Pojawiło się PROMO (nie zwiastun) Fazy trzeciej: Kłamstwa! O TUTAJ. Miłego oglądania! 

   O matko, Cinna, czemu ty zawsze się musisz tak rozpisać? 

   No nic, mam nadzieję, że wakacje dobrze wam mijają. 

Do przeczytania! 

xxx