Faza druga: Rozdział VIII

  Bardzo zależałoby mi, aby ten rozdział skomentował KAŻDY kto go przeczyta. Może być zwykła kropka. Po prostu chcę wiedzieć, ile ludzi to interesuje. To BARDZO ważne! 

muzyka #1

 Nie potrafię jej pomóc. Nie umiem wstać, wsiąść do auta, wejść do jej sali i sypać z rękawa pokrzepiającymi frazesami. To nie w moim stylu. Żeby dzielić się pozytywnymi myślami, trzeba mieć pozytywne podejście do życia. Poznałem świat zbyt dobrze, żeby mieć jakiekolwiek złudzenia.

   Harry wpatruje się w ekran komputera pustym wzrokiem. Odrętwiałymi palcami wstukuje w wyszukiwarce hasło.

Rak trzustki

   Pierwszy link mówi o funkcji trzustki, o stadiach choroby i leczeniu. Nie wygląda to tak strasznie.
   Po kilku minutach wchodzi w drugi link. Paraliżuje go już pierwsza linijka.

Rak gruczołu trzustki jest rzadko uleczalny. 
Duży odsetek zgonów. 
Słaba reakcja na leczenie... 
ból...

   Ból. Hope jest dzielna, ale zmaganie się z ciągłym bólem złamie każdego. Zwłaszcza kiedy widoki na przyszłość są tak marne.
   Jeszcze raz spogląda na tekst. Około trzy procent pacjentów przeżywa. Jeżeli są przeżuty, jedynie jeden procent.
   W kilku następnych naukowych artykułach dowiaduje się, że większość pacjentów umrze, i to w krótkim czasie. Ten rak jest nieoperacyjny i szybko wyniszcza organizm. Średnia długość życia wynosi od trzech tygodni do trzech miesięcy.
   Od trzech tygodni do trzech miesięcy.
   Wpatruje się w ekran komputera. Ma ściśnięte gardło, kuje go w piersi i prawie nic nie widzi. Usiłuje wziąć się w garść. To przecież jeszcze nic pewnego. Hope robią badania. To nie znaczy, że ma raka.
Hope jest taka malutka...

***

   Hope bez apetytu wpatruje się w tacę z kolacją - kawałki jakiegoś mięsa i ziemniaki, kiedy do sali wchodzi Harry.
- Gardzisz tak wykwintnym szpitalnym posiłkiem? - pyta i śmieje się cicho. Kąciki jej ust unoszą się ku górze. - Jak tylko stąd wyjdziesz, zabiorę cię na prawdziwy obiad, gdzie tylko zechcesz.
   Hope przygląda mu się uważnie. Harry delikatnie głaszcze jej stopę. Na twarzy ma uśmiech, lecz jego podkrążone oczy mówią coś innego.
   Nagle do sali wchodzi doktor. Jakby od niechcenia zaprasza go "na mały spacer po korytarzu".
   Powie mu. Ma wyniki. Wszystko legnie w gruzach.
- Idź, Haroldzie. Jestem trochę śpiąca. - Ziewa, aby być bardziej przekonującą.
   To wszystko się powtórzy.

   Dokładnie sześć miesięcy temu, Hope także leżała w identycznym łóżku. Z nieszczęśliwą miną rozglądała się po pomieszczeniu. Nie wyglądało tu tak strasznie, jedynie nie pasowało jej to, że wszystko było tu takie zimne... No ale to w końcu szpital. Taka prawda kryła się za ładnymi różowymi firankami, telewizją kablową i menu z postaciami z bajek. Pielęgniarki były bardzo miłe, a na metalowej szafeczce leżał pilot, którym ustawiano materac w różnych pozycjach.
   Człowiek ląduje tu tylko wtedy, kiedy jest naprawdę chory. 
   Akurat kiedy w telewizji leciał Spongebob, do sali weszła pani Roberts. Hope dokładnie pamiętała jej zmęczoną twarz. Wiedziała, że kobieta ma na głowie wiele innych wychowanków, a za siedzenie z dziewczynką w szpitalu nie dostanie dodatkowej wypłaty. 
   Chwilę później, kobieta została poproszona na korytarz. Hope była mądrą dziewięciolatką. Wiedziała, że lekarz ma wyniki. 
   W jednej chwili w jej głowie zrodził się plan. 
   Gdy tylko wyszli, wyskoczyła z łóżka. Obserwowała ich oddalające się sylwetki w korytarzu. Dreptała za nimi cicho w samych włochatych skarpetkach. 
   Kilka minut przebierała zziębniętymi stopami w miejscy przy dyżurce pielęgniarek. 
- Chciałam rozprostować nogi. - wyjaśniła z uśmiechem, kiedy jedna z pielęgniarek zaczęła jej się przyglądać. 
   Musiała udawać, że tak sobie spaceruje, dopóki pielęgniarka nie została wezwana do jednej z sal. Wtedy prawie biegnąć, ruszyła dalej. 
   Dotarła do poczekalni. Widziała ją już wcześniej. Był tam telewizor i wygodne kanapy, żeby zapewnić czekającym i krewnym dogodne warunki. Słyszała głos doktora i pani Roberts, lecz nie rozumiała słów. 
   Ostrożnie podeszła bliżej. Zaryzykowała i wściubiła głowę do środka. 
   Od razu zauważyła, że nie musi specjalnie uważać. Wszyscy byli pochłonięci rozmową. Na jednym fotelu siedział doktor który ją badał i jasnowłosa lekarka, a na drugiej pani Roberts. 
   Pani Roberts szlochała. 
   Hope odsunęła się od drzwi. 
   Nigdy wcześniej nie widziała, żeby pani Roberts płakała. Ani kiedy Dolly rozbiła jej ulubiony wazon, ani wtedy kiedy jej kot został powieszony przez jakiegoś drągala z najwyższej klasy. Pani Roberts była specjalistką od radzenia sobie ze wszystkim. Hope nie znała drugiej takiej twardej osoby. 
   Dziewczynka postanowiła wrócić do pokoju. Coś w jej małej główce dźwięczało alarmująco. Może pani Roberts po prostu przeżyła szok? To normalne. Nie codziennie ktoś z jej wychowanków mdleje i trafia do szpitala. Częściej ktoś łamie rękę lub skręca kostkę. To dlatego. 
   Powtarzała sobie, oddalając się od poczekalni. 
   Nie zdążyła odejść w porę. Jeszcze usłyszała łamiący się głos kobiety. 
- Chce mi pan powiedzieć, że taka mała dziewczynka...?
   Hope zamarła. Nie czuła własnego oddechu. Mimowolnie wróciła do drzwi. Młoda lekarka tłumaczyła coś gorączkowo, ściszonym głosem. 
   Wyłapywała tylko pojedyncze słowa, których znaczeń nawet nie rozumiała. 
- Ale chemioterapia... - zaczęła pani Roberts. 
- Oczywiście, że ją zastosujemy. Spróbujemy połączyć naświetlanie i chemioterapię. Daje pewne efekty...
   Hope nie słyszała dalszej części. Pani Roberts ponownie wybuchnęła płaczem. Dziewczynka nie była w stanie się ruszyć. Miała wrażenie, że słucha radia. Jakby to jej nie dotyczyło. 
   Hope się wycofała. Jej młoda głowa nie była w stanie ogarnąć takiej ilości informacji. Musi stąd iść. Nie chce tego widzieć. Nie może na to patrzeć. 
   Ruszyła z powrotem korytarzem. Wpakowała się do łóżka i zakryła szczelnie kołdrą. 
   Czekała na panią Roberts. Na jej chłodny głos, który powie jej, na co jest chora i przypomni, że zaraz po powrocie czekają ją dodatkowe dyżury. 
   Ale Hope nie spotkała pani Roberts już nigdy więcej. 

***

   Kolejne połączenie. Kolejny brak odpowiedzi. Kolejny dzień siedzi w pokoju. Zasłonięte okna. Ani razu nie zeszła na posiłek z rodziną. Prośby jej matki, surowość ojca, nieszczere przeprosiny Vivienne. 

   Nie tego chciała.

   Chce żeby wreszcie odebrał ten pierdolony telefon. Chce usłyszeć jego głoś. Chce go zobaczyć. Mógł na nią wrzeszczeć, mógł nawet ją uderzyć. Ale niech tylko jej nie ignoruje. 

   Zaciska dłonie w pięści. 

   Jej telefon ćwierka. Spodziewa się tego SMS'a. Wyskakuje z łóżka i wsuwa na nagie stopy vansy w panterkę. Już wcześniej wcisnęła się w króciutkie spodenki, na których widok jej ojciec zacząłby odprawiać egzorcyzmy i top odsłaniający brzuch. 

   Podchodzi do okna, kiedy słyszy cichy dźwięk nadjeżdżającego samochodu. Wyślizguje z pokoju i na paluszkach schodzi ze schodów. Z salonu słychać dźwięki włączonego telewizora i ciche rozmowy jej rodziców. 

   Jak najciszej zamyka za sobą drzwi i truchtem dobiega do starego volvo dziadków Desire. 

- Cześć - mówi dziewczyna z rękami na kierownicy, szczerząc się głupkowato.

- Hej, Des - Zapina pas. - Gotowa? - pyta, na co ruda dziewczyna pogłaśnia radio i rusza przed siebie.

***

   "Feel so close" zremiksowane przez Benny'ego Benassiego wita w głośnikach w momencie kiedy dziewczyny tańczą na samym środku parkietu, przy okazji wznosząc toast pełnymi czerwonymi kubeczkami. Desire jest rok starszą byłą przyjaciółką Vivienne, z którą Sierra podłapała kontakt, przy okazji dzieląc nienawiść do blondynki. 

   Są na dość sporej imprezie w jednym z luksusowych apartamentów w centrum Londynu. Roi się tu od dzieciaków celebrytów i młodocianej śmietanki towarzyskiej - wszyscy potykają się, śmieją za głośno i wykonują gwałtowne gesty. O tak, Desire ma swoje kontakty. 

   Sierra wskazuje dziewczynie na kubeczek i rusza do barku. Jakaś dłoń klepie ją po tyłku, kiedy przepycha się przez tłum. Nalewa sobie drinka i próbuje wypatrzyć w hordzie napalonych nastolatków jakiegoś kandydata któremu mogłaby co-nie-co zaprezentować. Właśnie wtedy zauważa stosunkowo atrakcyjnego chłopaka, który aż bezczelnie wlepia w nią swój wzrok, opierając się nonszalancko o ścianę. 

   Podnosi brwi do góry i upija łyk z kubeczka, bez przerwy patrząc mu w oczy. Oblizuje usta. 

   Działa.

   Zawsze działa. 

   Chłopak odbija się od ściany i rusza w jej stronę. Śmieje się, dumna, że ciągle to potrafi. Zanim chłopak zdąża do niej dojść, ona już wbija się pomiędzy tłum. 

   Po jakimś czasie zauważa go ponownie, podrygującego w rytm piosenki zaraz koło jej ciała. Przecież dołączenie do niego, nie jest niczym złym, prawda? Do tego alkohol delikatnie szumi jej w głowie. 

   Zaczyna poruszać się w rytm muzyki, spoglądając to na podłogę, to na oczy chłopaka. Blondyn podaje Sierze nowy, pełny kubeczek, wyciągając przy okazji ten już całkowicie pusty. Uśmiecha się, widocznie zadowolony. 

   Robi jej się potwornie gorąco, dlatego upija kilka szybkich łyków drinka i obejmuje chłopaka rękami. Odrzuca głowę do tyłu i śmieje głośno. Chłopak okręca ją wokół własnej osi, co powoduje lekkie zamieszanie w głowie Sierry. Pomimo tego, ciągle chichota. 

   Nie ma pojęcia gdzie jest Desire, co w sumie średnio ją w tej chwili obchodzi. Chłopak łapie ją za rękę i ciągnie przez tłum. Nie przejmuje się, gdzie ją prowadzi, w głowie ma tylko uderzenia basu i słowa piosenki.

   Od tego hałasu i gorąca, jest półprzytomna, ma szczerą ochotę wylać sobie kubeł wody na twarz, ale w samą porę przypomina sobie, że ma na sobie makijaż. Głupi makijaż.
   Prowadzi ją po schodach, które wydają się nigdy nie kończyć. Na każdym stopniu siedzą jakieś postacie. Obmacujące się, całujące, śpiące, wymiotujące, palące jointy. 

   Piętro okazuje się ukojeniem. Muzyka tu przycicha i jest o wiele chłodniej niż na dole. 

- Wszystko w porządku? - pyta chłopak, a Sierra kiwa głową. - Może wejdziemy do któregoś pokoju? Wyglądasz, jakbyś musiała odpocząć. - Idzie za nim. Otwiera pierwsze drzwi. Sierra nie zdąża nic zobaczyć, bo zamyka je bardzo szybko. - Ups, chyba zajęte. - ponownie oblewa ją fala gorąca.
   Na korytarzu jest z dziesięć par drzwi, ale nie zaszli na razie daleko. Sierrze jakoś dziwnie kręci się w głowie.

   Robi łyk drinka, lecz po tym czuje się tylko gorzej. 

- Słabo się czuję... - mówi do chłopaka, marszcząc brwi, ponieważ w jej głowie zaczyna łomotać. 

- Och, szybko poszło. - mówi i wpycha ją do pustego pokoju. - myślałem, że będę musiał się wysilić, a tu proszę. - nie zbyt rozumie, o czym chłopak mówi. Kolana ma jak z waty, a do tego wszystko jej się miesza. Odwraca się w stronę chłopaka zdziwiona, ale on już zamyka drzwi na klucz.
   Coś jest nie tak. Bardzo, bardzo nie tak... chwileczkę. Drink, który podał jej chłopak. 

   Oj niemądrze, Sierro. Bardzo, bardzo niemądrze. 

- Zostaw mnie. - mówi i cofa się kilka kroków do tyłu, wyszarpując dłoń z jego uścisku. 

   O matko. Uświadamia sobie, że Desire nie ma pojęcia gdzie Sierra się znajduje, nie ma komórki, a nawet gdyby zaczęła krzyczeć, muzyka jest za głośna, aby ktoś zdołał ją usłyszeć. Blondyn ponownie chwyta ją za nadgarstki. Zaczyna się szarpać, lecz wtedy jego palce zaciskają się jeszcze bardziej. Z bólu i strachu po jej policzkach lecą łzy. Ostatkiem sił kopie go w krocze. On tylko trochę luzuje uścisk.

- Suka! - krzyczy i rzuca ją na łóżko, znajdujące się w pokoju. Z ust Sierry wydobywa się jęk, ponieważ uderza głową o drewnianą ramę łóżka, co jeszcze bardziej ją osłabia. Chce się bronić, lecz wszystko rozmazuje jej się przed oczami. Czuje falę ciepła, a zaraz potem falę zimna. Jest tak zmęczona, okropnie zmęczona... Chłopak nachyla się nad nią z szyderczym śmiechem, łapiąc za ramiączko koszulki. 

__________________________________

Odrobina Sierry, zaspojleruję, że w #9 też jej trochę będzie.

Zamieszanie się zrobiło w tym rozdziale. Nie martwcie się, wszystko wkrótce się rozwiąże. Bo muszę wam powiedzieć, że wszystko powoli sprowadza się do epilogu kończącego fazę pierwszą i fazę drugą...

Jeżeli macie pytania, zadawajcie je śmiało w komentarzach!

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

+ Nie wiecie jaka ogarnęła mnie euforia, kiedy po powrocie z Londynu ujrzałam 40 obserwatorów! 

Kocham najbardziej na świecie, xxx

Cinna