Faza pierwsza: Rozdział II

15 lipca 2012

   Jutro przyjeżdża Liam. Czy chcę się z niem zobaczyć? Nie wiem. W końcu nas zostawił. W sumie, nie dziwię się mu. Sam chętnie bym to zrobił. Więc czemu nie? Czemu po prostu nie wyjdę jak Liam? Ale do kogo? Liam ma Danielle; ja nie mam nikogo. 

   A poza tym i tak nic by to nie dało. Nie mógłbym zostawić przyjaciół. Nawet jeżeli codziennie mam wrażenie, że to jedynie wraki chłopaków. Puste, nic nieznaczące skorupy. Dlatego jestem tutaj i przesiąkam całym tym gównem. 

   Myślę, że w końcu skończę jak Zayn. Jak pusta marionetka rzucona w kąt pokoju. 

   Chyba muszę się przejść. 

   Harry zatrzaskuje zeszyt i wsuwa go pod kanapę. Nie łudzi się, że któryś z chłopaków zechce posprzątać, a przy okazji tam zajrzeć.

   Przechodzi przez pokój, raz po raz potykając się o puste puszki, butelki, kartony po pizzy i opakowania po kondonach. 

   Kiedy przechodzi koło sypialni Nialla, w jego bark uderzają ciężkie, drewniane drzwi.

- Cholera! - klnie i odwraca się. Przed nim stoi przerażona dziewczyna owinięta w poplamioną kołdrę. 

- Przepraszam! - odzywa się i zakrywa dłońmi usta, przy okazji popuszczając lekko pościel, która, jak zauważył Harry, służy jej za jedyne okrycie. 

- Nic się nie stało. - odburkuje chłopak i ponownie kieruje się w stronę drzwi.

- Hej! - piskliwy głosik odzywa się za jego plecami. Wzdycha i odwraca się w stronę dziewczyny, która patrzy na niego zakłopotana, drapiąc się po jasnym ramieniu. 

- Nie mam jak wrócić do domu. - mówi po chwili zawahania. Harry spogląda na nią zastanawiając się, czy aby na pewno się nie przesłyszał.

- Słucham?

- Potrzebuje podwózki. - zagryza wargę. 

   Harry dopiero teraz przygląda się uważniej dziewczynie. Ma proste, fioletowe włosy i dziecięcą, okrągłą buzię. Nie brzydka.

   Lecz chwilę później robi mu się nie dobrze na myśl, co ta ładna twarzyczka musiała robić Niallowi tej nocy. 

- Poproś Horana. - mówi bez większego zainteresowania.

- Myślę, że on nie jest w stanie. - wskazuje kciukiem na przymknięte drzwi zza których wydobywają się odgłosy majaczącego Nialla.

   Harry zaciska usta w cienką linię.

   W jego środku rozgrywa się zacięta walka. Jego chętna do pomocy całemu światu część podpowiada mu, żeby się zgodził, lecz ta dryga, wykształcona przez te dwa lata w showbiznesie natarczywie nalega, że nie jest prywatnym kierowcą panienek Nialla.

   Spogląda na dziewczynę. Przypomina mu odrobinę Gemmę. Mają podobne oczy w kształcie migdałów. 

   Bierze głęboki oddech.

- Dobra. - dziewczyna uśmiecha się i kieruje w stronę wyjścia. - Ale najpierw się ubierz. - radzi jej Styles. Fioletowo-włosa rumieni się. Harry przewraca oczami, domyślając się o co chodzi. 

- Chodź. - mówi i prowadzi ją do swojej sypialni. 

   Wchodzą do białego pokoju. Chyba jedynego w apartamencie nie zarzyganego i pełnego śmieci. 

   Harry podchodzi do ogromnej szafy i wyciąga z niej pierwszą lepszą koszulkę z nazwą jakiegoś zespołu i krótkie szorty, które przy wzroście dziewczyny musiały sięgać jej co najmniej do kolan. Rzuca komplet dziewczynie, który łapie w locie ponownie popuszczając krawędź pościeli. 

- Będziesz mogła sprzedać to później na ebayu. - mówi Harry z przekąsem i wychodzi.

   Zakłada trampki, czapkę i łapie kluczyki do samochodu. Dziewczyna wychodzi z pokoju. Cóż, musi przyznać, że w jego oliwkowym t-shirtcie i jeansowych spodenkach wygląda nieźle. 

   W końcu musi odwrócić wzrok, ponieważ koszulka jest cienka, a dziewczyna nie ma na sobie bielizny. 

   Chłopak zarzuca na głowę kaptur, chociaż na zewnątrz jest dobre dwadzieścia stopni na plusie. 

***

   Na szczęście obeszło się bez jakichkolwiek przykrych spotkań z nachalnymi fankami i w spokoju dotarli do ogromnego samochodu Horana. 

- Gdzie mieszkasz? 

- Kensington. - mówi dziewczyna zapinając pas. Harry spogląda na nią unosząc brwi.

- To przecież na obrzeżach miasta! - Zaciska dłonie na kierownicy. 

- Właśnie dlatego potrzebowałam podwózki. - Wzrusza ramionami. 

- Nienawidzę cię, Niall. - szepcze do siebie i odpala samochód. 

***

- Nazywam się Sierra. - mówi nagle dziewczyna.
- Harry - mruczy Styles.
- Wiem - odpowiada pogodnie spoglądając przez okno.
   Chłopak wzdycha cicho.
- Powiesz mi, ile masz lat? Chce wiedzieć czy mogę złożyć zawiadomienie przeciwko Niallowi na policję. - mówi kąśliwie.
- Szesnaście.
- O, udało mu się. - Harry parska gorzkim śmiechem. - Choć i tak dzieciak z ciebie.
- Nie jestem dzieciakiem. - burzy się Sierra.
- Och, doprawdy? Na nasz koncert przyszłaś sama czy z rodzicami? Zapewne wiedzą gdzie spędziłaś noc, co? - Dziewczyna otwiera usta, lecz zaskoczona nagłym atakiem chłopaka, nie udaje jej się znaleźć odpowiedniej riposty.
   Harry zaciska szczękę.
- Ale z ciebie dupek. - mówi cicho Sierra, nie odrywając wzroku od szyby.
- A ty jesteś idiotką! - odwarkuje Styles.
- Nic ci do tego. - burczy.
   Harry hamuje gwałtownie, tak, że szarpie nimi obydwoma.
- Co ty robisz do cholery?! - wrzeszczy Sierra.
- Jeżeli nic mi do tego, możesz wysiąść. Droga wolna! - wydziera się i odblokowuje drzwi wciskając gwałtownym ruchem guzik na podświetlanym panelu.
- Nie ma sprawy! Dzięki za podwózkę, pierdolony dżentelmen! - Chłopak łapie się za skrzydełka nosa, a dziewczyna jeszcze chwilę szarpie się z pasem. W końcu wydostaje się z auta i trzaska drzwiami.
   Najpierw czuje ulgę, lecz po pięciu minutach głębokich oddechów, czuje spływające na jego barki poczucie winy. Spogląda na chodnik. Sierra pomimo szybkiego przebierania nogami, nie zaszła daleko.
   Harry wrzuca bieg i zrównuje prędkość z dziewczyną. Spuszcza szybę.
- Wsiadaj. - mówi wystawiając głowę przez okno. Sierra zaplata ręce na piersi. Chłopak wzdycha. - Na nogach w Kensington będziesz za jakieś dwie godziny.
- Zadzwonię po rodziców. - odpowiada ironicznie.
- Jeżeli cię przeproszę, wsiądziesz do tego pierdolonego samochodu? - pyta zrezygnowany. Sierra wzrusza ramionami.
- Przepraszam, ok? Ale przyznaj, że na to zasłużyłaś. - Dziewczyna zatrzymuje się. Harry robi to samo. Sierra uśmiecha się szeroko i sięga do klamki.
- Zrobiłaś to, żebym cię przeprosił, prawda? - Sierra chichota perliście.

***

   Harry odwiózł Sierrę pod dom i bez większych ceregieli pożegnali się. Chłopak zapewne za kilka godzin zapomni o fioletowo-włosej szesnastolatce z którą Niall uprawiał seks.
   Po godzinie bezcelowej jazdy, Harry zatrzymuje się na jakimś moście i wysiada z samochodu. Lubi patrzeć na wodę. Na lazurową taflę odbijającą promienie słoneczne. Takie dobre znaczenie krzywego zwierciadła.
   Zawsze w takich momentach zastanawia się, jakie to uczucie spadać. Przez kilka sekund, które dla spadającego są zapewne wiecznością, poczuć się wreszcie wolnym. Od wszystkiego. Staczających się przyjaciół, chorej marki. Wolnym od tęsknoty za dawnymi czasami kiedy jeszcze miał siostrę i czterech pokręconych, pełnych życia braci. A spadając... spadając jest się nieograniczonym rzeczywistością. Nie robimy planów, nie stawiamy celów. Poddajemy się jedynie grawitacji, aby w końcu zanurzyć się lodowatym strumieniu.
   Ostrożnie zanurzać się w nieznanym świecie głębi.
   Nim się obejrzał, stał już na kamiennej barierce, dzielącej most od kompletnej wolności. Od braku osobistego zniewolenia. Unosić się w ciszy, przerywanej jedynie jego miarowym oddechem i świstem wiatru w uszach.
   Harry czuł, że w taki sposób pozbędzie się brudu oblepiającego jego mentalność, sumienie. Tylko w taki sposób pozbędzie się tego wszystkiego.
- Czemu chcesz to zrobić? - Do uszu Harry'ego dobiega delikatny głosik. Spogląda na źródło dźwięku.
   Okazuje się nim mała dziewczynka, ubrana w seledynową sukienkę wiązaną na chudych ramionkach. Ma długie, kasztanowe włosy i ogromne, bystre oczy, które świdrują chłopaka na wylot.
- Chcesz mnie powstrzymać? - pyta drżącym głosem.
- Skądże. - odpowiada dziewczynka. - Chcę wiedzieć, czemu chcesz to zrobić.
- Po co? - pyta zaintrygowany.
- Bo nie z powodu pryszczy skacze się z mostu. - mówi kąśliwie, przewracając oczami, jakby była to oczywista sprawa. Kto by pomyślał. Taka słodka, a taka wredna. - Chociaż, kto wie. - Chichocze.
- Nie mam pryszczy. - mówi wzburzony chłopak zeskakując z barierki.
- To chyba dobrze. - wzrusza ramionkami. Styles marszczy brwi.
- Jak się nazywasz?
- Hope. A ty?
   Harry mruga i wskazuje na siebie.
- Pytasz M N I E, o to jak się nazywam? - pyta z niedowierzaniem.
- Wybacz dziewięciolatce, która nie ma w głowie spisu nazwisk wszystkich niedoszłych samobójców. - Dziewczynka parska.
- Po pierwsze, nie wyglądasz na dziewięć lat, po drugie nie jestem niedoszłym samobójcą. - odmrukuje cicho.
- To powiesz mi, jak masz na imię? - pyta zniecierpliwiona.
- Harold. - fuczy chłopak.
- Czyli Harry? Jak Harry Potter? - Hope uśmiecha się szeroko.
- Coś w tym rodzaju. - Styles przeczesuje włosy i spogląda na dziewczynkę. Wpatruje się w niego z uwagą.
- Mam zawieźć cię do domu? Może się zgubiłaś? - klęka naprzeciw Hope. Dziewczynka śmieje się.
- Mieszkam tu blisko. - Harry kiwa głową. - A tak poza tym, nie wsiada się do auta z nieznajomymi. - posyła mu uśmiech. Chłopak opuszcza głowę, śmiejąc się gardłowo.
- Mądrala.
   Dziewczyna zerka na biały zegarek na nadgarstku Styles i w pośpiechu rzuca jedynie
- Do zobaczenia, Haroldzie! - i znika za rogiem, odprowadzana salwą swoich własnych chichotów.
   Chłopak kręci głową i wsiada do samochodu. Znajduje kawałek kartki i długopis z kończącym się wkładem.

   Udaję, że jestem twardy, chociaż wcale tak nie jest. Ukrywam żal, smutek i złość. Kiedyś starałem odgonić od siebie złe myśli, teraz są porządkiem dziennym. Budzę się z nimi, jem, zasypiam. Jest coś słodkiego w poddawaniu się marzeniom o ucieczce. Ale ucieczce całkowitej. Ucieczce z realiów.
   Myślę, że z nich można uciec jedynie śmiercią.