Epilog

muzyka #1

Po długich namowach, Sierrze udało się przekonać rodziców, do zorganizowania godnego pogrzebu Hope.

Wzbraniali się tym, że nawet nie znali dziewczynki. W końcu, po kilku przepełnionych szlochem prośbach, zgodzili się. Ojciec zadzwonił do głównej parafii i załatwił wszystko z księdzem.

Dom pogrzebowy przypomina małą kapliczkę. Białe ściany, suto zdobiony sufit i kilka miedzianych stojaków ze świecami, nadają mu groteskowego klimatu. W białej trumience leży dziewczynka. Z daleka Hope wygląda, jakby spała.

W kaplicy nie ma wielu ludzi. Chłopcy stoją niepewnie przy drzwiach. Widzi ich czerwone oczy. Ona nie próbuje nawet zatrzymywać spływających po policzkach łez.

- Nie mogę uwierzyć, że umarła - stwierdza półgłosem Zayn.

Ale nikt nie ma wątpliwości. Hope chorowała na raka, a teraz nie żyje.

To się nie zmieni.

Harry nie przyszedł do kaplicy.

***

- Możemy porozmawiać? - Sierra słyszy, że jest zmęczony i smutny.

- Harry, rozumiem, że to okrutne, i...

- Nie o to chodzi Sierro. Nie wiem, czy pojawię się na pogrzebie.

- Słucham?

- Będzie tam pełno fotografów. Nie tego chciałaby Hope. Nie podobałoby jej się, że pierwsze jej zdjęcie na stronach tytułowych gazet to takie, gdzie leży w trumnie. - mówi rzeczowym tonem. Sierra nie może w to uwierzyć.

- Ale Hazz... - To samotny świat, pełen sekretów, przypomina sobie Sierra. - Pół twojego życia to już utrzymywanie tajemnic i ukrywanie się. To, że nie możesz nikomu zaufać, że musisz udawać...

- Sierro - wstrząsa nią dreszcz skrywanych emocji. - Nie.

- Nie współczuć ci?

Kręci głową.

- Czemu się o mnie martwisz? - pyta niemalże zaskoczony.

- Chyba dlatego... że mi na tobie zależy

Sierra spogląda na jego twarz. Na ciemne, kręcone włosy, opadające na czoło. Na zielone oczy, które wpatrują się w nią intensywnie. Wstrzymuje oddech.

Powiedz: "Kocham Cię", nakazuje mu w myślach. No dalej, ty tępy facecie.

- Lepiej już pójdę.

***

Sierra siada na łóżku z łomoczącym sercem.

Miała sen. Boże. Słyszała krzyk. Krzyk dziewczynki.

Ma halucynacje.

Zeskakuje z łóżka i nie patrząc na to jak wygląda, wychodzi z pokoju, a potem z domu.

Jest wieczór, powoli zaczyna się ściemniać. Kaplica powinna być jeszcze otwarta.

Spogląda w dół i zauważa, że ma na sobie ubrania, w których była dzisiejszego ranka na czuwaniu. Po powrocie do domu od razu padła na łóżko i zasnęła.

Ludzie dziwnie patrzą na nią w autobusie. Może to przez czarny ubiór, może przez rozmazany makijaż. Nie dba o to.

Kilka przystanków dalej wyskakuje z pojazdu i sprintem dobiega do kaplicy. Jej pani z wuefu byłaby zadowolona. Jednak zatrzymuje się przed metalowymi drzwiami. Nagle cała chęć i odwaga ją opuszcza. Przecież w środku jest trup. Martwy człowiek.

Zaciska zęby i popycha drzwi. Otwarte.

Sądziła, że wcześniej był tu groteskowy klimat? Teraz, gdy zapalono świece, samochody powoli przestawały jeździć pobliskimi uliczkami, a światła odbijające się od wypolerowanej trumienki rzucały cienie na ściany... Teraz jest tu przerażająco.

Przełyka ślinę i rusza przed siebie. Buty na obcasie stukają o zdobione płytki.

- Witaj Hope - szepcze Sierra i kładzie rękę na złotym uchwycie. - Mam nadzieję, że nic już cię nie boli, aniołku. - głos jej się załamuje - Harry za tobą tęskni, wiesz? Bardzo cię kochał. Co ja gadam, on ciągle cię kocha. - nie wytrzymuje. Szept zamienia się w szloch.

Szloch rozpaczy. Może to samolubne, ba, na pewno, ale Sierra nie szlocha nad ciałem dziewczynki. Nie szlocha nad odejściem tak młodej duszyczki. Sierra nawet jej nie znała.

To wszystko zrobiła dla Harry'ego. Czuwanie, pogrzeb. Zafundowała dziewczynce najlepszą trumnę, a w sukience którą miała na sobie, Sierra chodziła w dzieciństwie co niedzielę do kościoła.

A on nawet nie przyszedł.

Jego serce jest już zajęte.

Harry kocha kogoś innego.

A tą osobą nie jest ona.

Tą osobą jest mała dziewczynka, już na zawsze z zamkniętymi ślepiami. Sprawia wrażenie, jakby topiła się w czerwonym aksamicie, którym wyłożona jest trumienka. Wygląda jak porcelanowa laleczka, w prostej, białej sukience, alabastrowej cerze i matowych już włosach, idealnie ułożonych na czerwonej poduszeczce.

Nawet kwiaty wetknięte w jej sztywne rączki nie dodają jej życia.

Zawsze podświadomie to czuła. To dlatego nigdy nie usłyszała od niego tych dwóch słów. Nigdy nie zapewnił jej, że chce z nią być.

***

Na pogrzebie pojawia się kilka osób. Piątka chłopców, Lou, kilka pielęgniarek oddziałowych, które łkały w kącie i kobieta, której Sierra nie kojarzyła.

Hope w końcu nie miała nikogo bliskiego.

Harry jednak się pojawił. Czarne okulary, włosy idealnie zaczesane. Dopasowany garnitur i lśniące buty. Nie widziała go jeszcze takiego.

Msza uwija się szybko. Wszyscy są jakby nieobecni. W powietrzu unosi się smutek, żal i gorycz.

Dwójka mężczyzn z domu pogrzebowego przenosi trumnę na cmentarz.

Wszyscy stają pod wrześniowym niebem, żeby wysłuchać ostatnich słów duchownego nad trumną Hope. Sierra, kiedy ma położyć na trumnie różę, nie potrafi powstrzymać drżenia. Szczerze, nie ma pojęcia co się dzieje. Nie czuje nic. Jakby jej uczucia stały obok i biernie się wszystkiemu przyglądały.

Ale uczucie przyprawiające o dreszcz pojawia się niemal natychmiast po słowach: "Hope na zawsze znajdzie miejsce w naszych sercach i w pamięci".

Sierrę przepełnia strach. Nie chce pamiętać o małej, uśmiechniętej dziewczynce. Jej już nie ma. Wszyscy powinniśmy się z tym pogodzić.

Dziewczyna przełyka ślinę.

Boi się, że za każdym razem, kiedy spojrzy w oczy Harry'ego, zobaczy tam roześmiane oczy dziewczynki. Lub co gorsza, te zapadnięte, w które wbijała wzrok poprzedniego wieczora w kaplicy. Boi się, że Harry będzie tym żył. Boi się, że o niej nie zapomni.

Każdy jakby na znak, bierze do ręki grudkę ziemi. Wszyscy czekają cierpliwie, aż mężczyźni ułożą trumnę w wykopanym dole.

Pierwszy rzuca Zayn, potem Niall, Louis, Sierra, Liam oraz Lou. Harry odczekuje chwilę i prawie niezauważalnie porusza ustami. Po chwili jego grudka ziemi odbija się z głuchym dźwiękiem od wieka trumny.

Sierra nie musi się długo zastanawiać, jakie słowa wyszeptał brunet.

***

muzyka #2

- Masz coś przeciwko, żebym odwiózł cię do domu? - pyta ni stąd ni zowąd Harry, kiedy wszyscy minęli już kutą bramę.

- Um, nie, skąd.

Idą chwilę w ciszy. Harry otwiera jej drzwiczki i czeka aż wsiądzie do samochodu. Jadą w ciszy.

Wysiadają z auta w tym samym momencie.

- Chodźmy się przejść. - mówi wypranym z emocji głosem, wciskając ręce do kieszeni czarnych spodni.

Sierra chce zaprotestować, ale nie wie jak. Jest zagubiona i oszołomiona. Nie ma pojęcia, co jest grane.

Czuje, że może być tylko gorzej.

Nie idą daleko. Harry zatrzymuje się na skraju parku otaczającego osiedle.

Też mi spacer.

Chłopak odwraca się i spogląda na dziewczynę

- Okay. Mów. - mówi Sierra siląc się na luźny ton.

Harry oblizuję wargę.

- Wyjeżdżam.

Spokojnie. Spokojnie...

- Tak, wiem. Louis wszystko mi już powiedział. Wolałabym to usłyszeć od ciebie, ale wiem, że miałeś tyle spraw na głowie...

- Sierro. - przerywa jej. - to ja wyjeżdżam. Jak najszybciej.

- Ale czemu? Trasa zaczyna się dopiero... - Odpowiedzi udzielają jej oczy chłopaka. Zieją chłodem. Robi jej się słabo.

Uświadamia sobie, że źle go zrozumiała.

- Mówiąc "wyjeżdżam" masz na myśli... - szepcze.

- Wyprowadzam się z Londynu. Na stałe. - kończy, akcentując każde słowo.

Odruchowo kręci głową. Harry czeka, aż dziewczyna coś powie. Ze zniecierpliwieniem przebiera nogami.

- Nie ma sprawy - Sierra przełyka ślinę i wbija wzrok w podłogę - Przecież są autobusy, samochody... Możemy się spotykać w weekendy i...

- Nie możemy, Sierro. To... nieodpowiednie miejsce dla ciebie.

- Każde miejsce gdzie przebywasz, jest dla mnie odpowiednie.

- Ja nie jestem kimś odpowiednim dla ciebie.

- Nie żartuj sobie ze mnie Harry. - niestety nie brzmi to wyzywająco, a błagalnie.

- Nie powinnaś mieć wstępu do mojego świata. - stwierdza ponuro. - To okrutny świat, sama to powiedziałaś. Nie mogę... nie mogę sobie pozwolić... Paparazzi są wszędzie, rozumiesz? Nie mam pojęcia, czy jakiś palant nie kryje się za tamtym pieprzonym drzewem, czy jutro nie zobaczymy się na pierwszych stronach gazet. Nie mogę tak ryzykować, Sierro.

- Tu nie o to chodzi, prawda? - Sierra zaciąga się żałośnie powietrzem. - Posłuchaj, - zaczyna nerwowym głosem. Jej dłoń uczepia się klapy jego eleganckiej marynarki. Harry krzywi się - gdyby akurat zdarzyło ci się przyjść na mój pogrzeb... zmiękły by ci nogi? Gdybyś dostał wiadomość, że kilka chwil temu moje serce zwyczajnie przestało bić, upuściłbyś kubek, osuwają się po ścianie? Krzyczałbyś i uderzał pięściami w ścianę? Zdemolowałbyś mieszkanie? Wypaliłbyś całą paczkę papierosów, zastanawiając się czy to nie idiotyczny sen? Myślę, że szybko zapomniałbyś jaki mam kolor oczu. Pożegnałbyś się chociaż? Potrafiłbyś żyć normalnie? - na końcu, oczy zaczynają ją piec niemiłosiernie. Nie ma siły już płakać. Wszystkie łzy jakby wyparowały.

Przez kilka chwil, Harry wbija wzrok w ziemię. W jego twarzy nie drga żaden nerw, nie licząc kącika ust. Ale kiedy podnosi głowę, jego oczy są zmienione. Patrzą na nią bezsilnie.

- Powinieneś o niej zapomnieć. - dopowiada dziewczyna.

- Czy ty słyszysz co mówisz, Sierro? - spogląda na nią z niedowierzaniem - Pogrzeb odbył się dzisiaj, jak do cholery mam o niej zapomnieć? - pyta łamiącym się głosem.

- Nie chcesz mnie. - to nie jest pytanie.

- Nie - mówi bezlitośnie.

Dziewczyna wpatruje się w niego osłupiała. Rozumie co powiedział, ale to nie ma najmniejszego sensu. Nie przyjmuje tego do wiadomości. Jej ręka zsuwa się z klapy marynarki.

- Skoro tak uważasz. - odpowiada zadziwiająco spokojnym tonem.

- Tak właśnie uważam.

Dziewczyna nie czuje palców u rąk. Nie czuje też nóg. Powoli nie czuje całego swojego ciała. Jakby jej tu nie było.

- Chcę ci zadać jeszcze jedno pytanie. - mówi Harry, po chwili ciszy.

- Tak? - odpowiada szeptem.

- Ten moment... kiedy prawie potrąciłem cię samochodem w drodze do Bradford... Czemu płakałaś?

To pytanie zbija ją z pantałyku. Czemu nigdy wcześniej nie zadał jej tego pytania?

Oblizuje wargi i wlepia wzrok w ziemię.

- Myślałam, że jestem w ciąży.

Słyszy gwałtowne zaciągnięcie się powietrzem. Chociaż nie widzi twarzy Harry'ego, potrafi wyobrazić sobie jej wyraz.

- Czy.. czy ty...? - Sierra parska gorzkim śmiechem.

- Nie, nie jestem w ciąży, Harry. - kiwa głową i cofa się o krok.

To ten moment. Drżą jej kolana. W uszach szumi krew.

- Więc... - Sierra stara się oddychać w normalnym tempie. - Żegnaj, Sierro.

- Harry - szepcze zdesperowanym tonem. Nachyla się delikatnie i muska wargami jej czoło. Sierra odruchowo przymyka oczy.

- Uważaj na siebie. - szepcze i odwraca się do niej plecami, ruszając przed siebie szybkim tempem.

- Ja jeszcze żyję, Harry. - na te słowa na sekundę przystaje. Ale nie odwraca się. Po chwili znika w samochodzie, potem za zakrętem.

Potem na dobre.

***

Harry otwiera dziennik na pierwszej stronie. Bierze głęboki wdech i zaczyna czytać.

Sława to narkotyk. Gdy gasną reflektory, dopada nas lęk i depresja - panicznie boimy się, że utracimy popularność i fanów.

Boimy się, że ich zawiedziemy.

Dlatego ćpamy i pijemy.

Kiedy notka kończy się, bez zastanowienia wyrywa kartkę i gniecie ją w dłoniach. Po chwili wyrzuca ją przed siebie. Stoi na tym samym moście, lecz woda jest kompletnie inna. Lazurowa tafla nie odbija promieni słonecznych. Jedynie zakrzywia je, tworząc smutny widok.

Prąd ciągnie kartkę i sprawia, że chwilę później znika w rwącym strumieniu.

Sekundę później w wodzie ląduje następna kartka. I następna, a za nią kolejna...

Odwiązuje ze skórzanej okładki kolorowy sznurek i wiąże go na jednej z kamiennych figurek zdobiących most. Okładka wpada do wody z ledwo słyszalnym pluskiem.

Zaciska oczy.

- Czemu chcesz to zrobić, Haroldzie? - odbija mu się w głowie.

Otwiera oczy i rozgląda się dookoła.

Ale Hope tu nie ma.

Wyciąga z kieszeni telefon i wykręca numer, jedną ręką zatrzaskując bagażnik wypełniony walizkami.

- Em, Vivienne? Hej, tu Harry. Nie wiem czy mnie pamiętasz, ale.... tak, dokładnie wtedy się poznaliśmy. Może chciałabyś gdzieś wyskoczyć? ...

C.D.N. ?

_______________________________________________________________

UWAGA, UWAGA

Zadecydowałam.

Faza trzecia Sławy to narkotyk...

*werble*

NASTĄPI!

Ale!

Zawsze musi być jakieś "ale"... dopiero kiedy skończę krótki projekt, który planuję. Roboczy tytuł tego projektu to: "She wear blue velvet". Oczywiście informacje o tym pojawią się tutaj i na moim twitterze, więc zapraszam do obserwowania :)

EDIT:
She wear blue velvet

A jeżeli chodzi o epilog...

Kurcze, ten i poprzedni rozdział to chyba najbardziej emocjonujące fragmenty jakie pisałam w życiu. Płakałam, śmiałam się, trzęsłam...

Chciałam podziękować wszystkim i każdemu z osobna, a w szczególności

> Komentującym pod każdym postem (kurcze, ciężko ty wypisać was wszystkie, ale świetnie będziecie wiedzieć o kogo mi chodzi!) 

>Anonimkom

> Osobom które czytały, lecz ani razu nie skomentowały. Może dzisiaj się ujawnią?

> Osobą, które dopiero zaczną czytać :)

Wybaczcie. Ale od początku uprzedzałam. Tu nie ma szczęśliwych zakończeń.

Wasza

Cinna

xx

Jeszcze mała prośba. Jeżeli macie twittera, proszę, wstawcie link opowiadania. Taki prezent dla mnie na zakończenie.
Kocham was.